Παθογόνο αίτιο. Νάρκη της αχλαδιάς (Leucoptera scitella zel.) (Leucoptera malifoliella O.G.Costa)
Ξενιστές: μηλιά, αχλαδιά, πυρηνόκαρπα
Pear leaf blister moth (Leucoptera scitella zel.)
(Leucoptera malifoliella O.G.Costa)
Nepticula malella Stt. (= Stigmella malella Stt.)
Lyonetia clerkella L.
Lithcolletis blancardella Fabr. (= pomifoliellea Z.)
Lithocolletis corylifoliella Haw.
Parornix petiolella Frey
Coleophora hemerobiella Sc.
Εμφάνιση και σημασία:
Σε χρονιά και σε κάθε περιοχή διαφορετικά είδη νάρκης εμφανίζονται και προκαλλούν ζημιά στην παραγωγή σε περιοχές της Ευρώπης. Ο τρόπος ζωής τους και η ζημιές που προκαλλούν μοιάζουν μεταξύ τους αλλά στην πλειονότητα των περιπτώσεων το μέγεθος και το σχήμα των στοών είναι καθοριστικά του είδους. Τα παρακάτω ανήκουν στην μεγάλη οικογένεια των ναρκών που καταστρέφουν φυτείες μηλιάς.
Η νάρκη της αχλαδιάς έχει τραβήξει την προσοχή μας με τον έντονο πολλαπλασιασμό της. Μεταξύ των ξενιστών της είναι η μηλιά, η αχλαδιά, τα πυρηνόκαρπα, ο κράταιγος κ.λπ.
Συμπτώματα:
Η ζημιά που προκαλεί είναι μια κηλίδα και μία στοά 1-2 εκ. διάμετρο. Το σύμπτωμα συμβαίνει σε ένα πολύ μικρό σημείο και στην συνέχεια παλταίνει καθώς η κάμπια αναπτύσσεται. Η στοά αναπτύσσεται με όλο και πλατυνόμενους κύκλους σε μια κηλίδα στοάς. Η κάμπια εναποθέτει τα αποχωρήματά της στο εσωτερικό τμήμα της στοάς. Η στοά στη οποία παραμένει η προνύμφη αναπτύσσεται συνεχώς. Έχει χρώμα πρασινοκαφέ αλλά αφού εγκαταληφθεί από την προνύμφη γίνεται σκούρα καφέ με ανοικτό γκρί άκρα. Η καταστροφή του μεσόφυλου των φύλλων έχει ως αποτέλεσμα πρόωρη φυλλόπτωση γεγονός που μειώνει σημαντικά την φωτοσυνθετική επιφάνεια, αδυνατίζει την ικανότητα βλάστησης του δένδρου και έχει επίδραση στην κακή παραγωγή την επόμενη χρονιά και στην πρόωρη ωρίμανση των καρπών.
Βιολογικός Κύκλος:
Αναπτύσσονται δύο με τρεις γενιές το έτος. Η κάμπια περνά το χειμώνα στα ξυλώδη μέρη ή μεταξύ των ξερών, πεσμένων φύλλων με την μορφή της χρυσαλλίδας σε ένα λευκό περίβλημα. Η έξοδος των καμπιών συνήθως συμπίπτει με την άνθιση της μηλιάς. Αυτό κάνει την προστασία ακόμα πιο δυσκολότερη. Το θηλυκό εναποθέτει τα αυγά ένα - ένα στην κάτω πλευρά των φύλλων από όπου η προνύμφη απευθείας εισέρχεται στο φύλλο. Η πλήρης ανάπτυξη πραγματοποιείται κάτω από την επιδερμίδα στην στρογγυλή στοά, η διάμετρος της οποίας αυξάνεται συνεχώς. Η κάμπια φεύγει από την πάνω επιδερμίδα και κατεβαίνει κατά μήκος μιας κλωστής. Ψάχνει για ένα κατάλληλο μέρος για να γίνει χρυσαλλίδα στο ξυλώδες τμήμα. Σε περίπτωση σοβαρών, μαζικών προσβολών, το σημείο για να γίνει χρυσαλλίδα μπορεί να είναι ένας καρπός, ο μίσχος ενός φύλλου ή ο κάλυκας.
Έλεγχος:
Ο αγροτεχνικός έλεγχος μπορεί να πραγματοποιηθεί κατά την διάρκεια του κλαδέματος και με την περιποίηση των δένδρων με προστασία των προσβεβλημένων τομών και των πεσμένων φύλλων. Ψεκασμός στο τέλος του καλοκαιριού ελατώνει τους πληθυσμούς του εντόμου σε μια μικρή έκταση έτσι αυτός ο τρόπος ελέγχου δεν προσφέρει ολοκληρωμένη λύση. Η εφαρμογή χημικών μακράς διαρκείας και παρεμποδιστών της σύνθεσης χιτίνης αποτελούν μια λογική επιλογή. Η έξοδος των ενηλικων μπορεί να παρατηρηθεί με φερομονικές παγίδες. Αν ο αριθμός των ατόμων αγγίζει το κρίσιμο όριο (περισσότερες από 50 ενήλικα σε κάθε παγίδα την κάθε βδομάδα) είναι σωστό να εφαρμοστούν μέθοδοι ελέγχου πριν από την φάση τα εναπόθεσης αυγών. Με την τεχνική αυτή ένας μόνο ψεκασμός μπορεί να φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα σε κάθε γενιά, ειδικά στην περίπτωση καλοκαιρινών γενιών. Ενάντια στα ιπτάμενα ενήλικα μπορούν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά, πυρεθροειδή και οι συνδυασμοί αυτών (Alfametrin, Lambda-cihatlorin, Deltametrin, Fenpropatrin, Permetrin + Tetrametrin + PBO, Cipermetrin + Klorpirifosz). Η προνύμφη έχοντας διεισδύσει στο φύλλο είναι δύσκολο να καταπολεμηθεί, έτσι χημικά που περιέχουν Dimetoát, Endoszulfán, Foszfamidon ή Metomil μπορούν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά στην πρώτη φάση ανάπτυξης. Σε περίπτωση που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τεχνολογίες φιλικές προς τις μέλισσες, ο Βάκκιλος θουριγγίας είναι αποτελεσματικός όταν εφαρμόζεται ταυτόχρονα με χημικά που λειτουργούν ως παρεμποδιστές σύνθεσης χιτίνης (Triflomuron, Teflubenzuron). Οι νάρκες και κυρίως η νάρκη της αχλαδιάς μπορούν να καταπολεμηθούν από τους φυσικούς τους εχθρούς (παρασιτοειδή) εάν ευνοείται η δραστηριότητά τους. Εάν το 30% των εξεταζόμενων φύλλων έχει παρασιτιστεί από την μικτή εμφάνιση από σφήκες (calchd wasp) είναι λογικό η χημική επέμβαση να αναβληθεί και να συνεχίσουμε την παρατήρηση. Σε περίπτωση προσβολής των φύλλων η αναλογία είναι 1:1 με την έκταση του παρασιτισμού και η κυριάρχη σφήκα είναι η Holcothorax testaceipes Ratzeburg και ο ευεργετικός της ρόλος πρέπει να προωθείται.
